Dag 29, Astorga - Cacabelos

En zo beginnen we onze 5de week. Wat ook betekent dat ik al 3 weken niet meer rook! !!!!! Vind ik naast het fietsen ook een prestatie!
Twee bergtoppen in het vooruitzicht, de Cruz de Ferro en de Irago-pas. Dat had invloed op onze start van vandaag. We deden er een uur over eer we de albergue uit waren en toen was Myrthe ook nog eens haar heel dure fietssleutel kwijt.
Terwijl zij in de albergue aan het zoeken was, tassen ondersteboven haalde en alleen maar bozer op zichzelf werd, stond ik buiten bij de fietsen en bagage te genieten van gegoriaanse muziek in het zonnetje. Na een minuut of 15 zijn we toch maar op pad gegaan. Een Engels ontbijt hadden we ons beloofd voor de klim. En terwijl we daar aan zaten -zie de foto - vond Myrthe de fietssleutel! Dat was goed voor haar humeur en het fietsen zou een stuk aangenamer worden.
We hadden ons warm aangekleed, want daar boven op de berg kon het wel eens koud zijn, met een harde wind. Zo gaan de verhalen immers.
En toen moesten we er aan geloven : klimmen naar Cruz de Ferro. Van 870 meter naar 1504. Daar kregen we 29 kilometers voor. Dan hoeft het allemaal niet zo stijl te zijn, 3 tot 10 %, maar het gaat wel steeds door. Gelukkig was er geen wind die vervelend kon doen. En het was droog, ook een prettige bijkomstigheid. Wij vonden het wel warm, ruim 30 graden. Hollanders hè, altijd wat te klagen.
Waar ik gek van werd met die hitte en berg op, vliegen. Heel veel vliegen, soms wel 10 op mijn hand.
De berg had Myrthe in 2.15 uur bedwongen. Persoonlijk heb ik er iets langer over gedaan.
Onderweg hebben we de jassen uitgedaan, de shirts met lange mouwen vervangen door korte en de broeken ook korter gemaakt.
Bij de Cruz de Ferro hebben we stenen achter gelaten die we vanuit Vlaardingen hadden mee genomen. En samen met de stenen heb ik daar gelaten waar ik mij niet meer druk over wilt maken. Positief in het leven staan, die dingen doen die verschil kunnen maken voor mij en de mensen om mij heen, en negatieve gedachten niet meer toelaten.
Onderweg naar boven kwam Hans ook even langs. Bij de koffiestop stond de canon van Pachabel aan. Toch goed, hij heeft immers deze tocht, samen met Doortje, gemaakt in 1981.
Na de Cruz de Ferro op naar de volgende pas. Was nog stukje verder én hoger. Die 12% ging het voor mij niet meer worden. Myrthe heeft het wel gefietst.
En wanneer jullie dan denken dat de afdaling een makkie wordt, dan hebben jullie het goed mis.
Van de Irago-pas op 1515 meter in 23 kilometers naar 540 meter is stijl en snel. De adrenaline giert door je lijf, remmen gaat gedoseerd anders worden de remmen veel te warm, de gaten in de weg moet je ook omzeilen en dan heb je ook nog rekening te houden met auto's. Eigenlijk met de chauffeurs, stelletje barbaren zijn het soms. Dan gaat het maar net goed.
Ga maar eens kijken op Google earth hoe de weg loopt van Irago-pas naar Ponferrada.
Onderweg ook weer de Argentijnse dames tegen gekomen en samen het laatste stuk naar Cruz de Ferro gefietst Toch leuk.
Aan het eind van de afdaling hadden we wel een ijsje verdient. Vlak voor Ponferrada mooie brug, helder water, stuk van de rivier loopt op zo'n manier dat er in gezwommen kan worden en daar hebben we ijs gegeten.
En zo zitten wij nu in een bijzondere albergue in Cacabelos, rond de kapel uit 1199. Rond het kerkplein is de albergue gebouwd. Allemaal kleine kamertjes met 2 bedden in elk kamertje. Centraal zijn er wc's en douches. En frisdrank automaat met blikjes bier voor 1euro stuk!
Onderweg nog wel bijzondere pelgrims gezien. Want je kunt niet alleen je bagage laten vervoeren naar de volgende stopplaats, pelgrimeren 2.0 zeg maar. Maar je kunt natuurlijk ook de bagage in een bus gooien en er zelf bij gaan zitten! Pelgrimeren 3.0. De bus rijdt dan langs ons op die kleine k.. . . weggetjes in de bergen. Worden we niet vrolijk van.
Morgen moeten we over de bergen van Cebreiro, minstens zo erg als vandaag.
Statistiek :74 km gefietst in 4,5 uur
Of de foto's nog lukken? Wifi is niet zo goed.

Liefs, Gezina